Stage 7

KING Pyrrhus Express: 7^η Ημέρα, 11.09.2010,  Βαράσσοβα - Αθήνα

Έφτασε και το ξημέρωμα της τελευταίας μέρας…  Δεν ήθελα να σηκωθώ… Λίγο η συσσωρευμένη κούραση, λίγο το ότι δεν ήθελα να τελειώσει το ταξίδι… λίγο η θέα από την «κρεβατοκάμαρα» μου… δεν είχα την παραμικρή διάθεση να πακετάρω, να φορτώσω τη μηχανή και να επιστρέψω … «σπίτι»…

Fate is inexorable. Το ταξίδι έπρεπε να τελειώσει και εγώ να βιαστώ γιατί το χαμηλό βαρομετρικό θα ήταν στο κατόπι μου… Η ΕΜΥ είχε εκδώσει δελτίο έκτακτων καιρικών φαινομένων για την ημέρα και η ιδέα πως η επιστροφή στην Αθήνα θα γίνει εν μέσω καταιγίδας και θυελλωδών ανέμων δεν ήταν ιδιαίτερα θελκτική. Η κακοκαιρία έχει την ίδια κατεύθυνση με εμένα. Θα έπρεπε να κινηθώ πιο γρήγορα από αυτήν.

Καλημέρισα την παρέα των αναρριχητών την ώρα που έπαιρναν πρωινό (οι οποίοι το βράδυ που κατασκήνωσαν δεν είχαν αντιληφτεί την παρουσία μου!) και ξεκίνησα. Ο καιρός ήταν μια χαρά, δροσούλα, σκιά και σχεδόν νηνεμία. Η κίνηση περιορισμένη και μέχρι να το καταλάβω ήμουν ήδη στο Αντίρριο. Ο γρήγορος δρόμος πίσω είναι από τη γέφυρα και την Εθνική οδό Αθηνών Πατρών. Τα σύννεφα είχαν γκριζάρει, αλλά δεν τα ένιωθα ακόμα απειλητικά. Σε 3 ωρίτσες (δηλαδή την ώρα που συνήθως ξυπνάω τα Σάββατα) θα είμαι στον καναπέ μου… Καναπές ! μια βδομάδα είχα να απολαύσω τις υπηρεσίες του! Είχε ήδη αρχίσει να μου φαντάζει κάτι το εξωτικό!!

Και ένιωσα το κενό… τι θα έκανα όλο το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα? Χωρίς να έχω να σκέπτομαι τον επόμενο προορισμό, την κατανάλωση καυσίμου, τον καιρό, τον χάρτη, την κατάσταση της μηχανής, αν κάτι ακούγεται περίεργα, σε πόση ώρα θα νυχτώσει, που θα περάσω τη νύχτα…

Δεν είχα σκοπό να μετατρέψω την τελευταία μέρα μου σε διαμετακομιστικού χαρακτήρα διαδρομή. Θα έκανα την βόλτα μου, θα διασκέδαζα και θα πέρναγα καλά. Δε θα άφηνα μια λεπτομέρεια, όπως τον καιρό να μου χαλάσει την ημέρα. Στο κάτω - κάτω, την τελευταία φορά που έλεγξα ήμουν αδιάβροχος. Πήρα το δρόμο προς Ναύπακτο. Ο κύβος ερρίφθη. Η πρωινή ένταση άρχισε να φεύγει... Στάση για τυρόπιτα .

Ο παραθαλάσσιος δρόμος από Ναύπακτο μέχρι Γαλαξίδι ήταν δικός μου !!! Καμιά 10ριά άλλα οχήματα συνάντησα μόνο και με έπιασα να σιγοτραγουδώ το “Highway to Hell”… Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!  Ο καιρός αμετάβλητος, κράταγε καλά! Οπότε κανένας λόγος ανησυχίας. Στάση για ζεστό ρόφημα στο Γαλαξίδι, θα ήταν αμαρτία να μη το κάνω. Εξάλλου δυο βήματα από την Αθήνα είμαστε!

Στάθμευσα τη μηχανή ακριβώς απέναντι από το τραπεζάκι μου. Υπαίθριο, φυσικά, παρά την πρωινή ψύχρα. Δε θα κλεινόμουν μέσα. Και τότε το σύμπαν συνωμότησε… μια τρύπα στα σύννεφα επέτρεψε τις ζεστές ακτίνες του ήλιο να με αγκαλιάσουν!

Λίγο η επήρεια της ζεστής σοκολάτας, λίγο η θαλπωρή του ήλιου, λίγο η συσσωρευμένη κούραση χαλάρωσα… βάρυναν τα βλέφαρα μου και αποκοιμήθηκα για λίγο… μέχρι τα σύννεφα να κρύψουν πάλι τον ήλιο και να πέσει η θερμοκρασία. 

Ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Μιάμιση ώρα είχα περάσει στο Γαλαξίδι, ο καιρός άλλαζε και είχα τον Παρνασσό μπροστά μου, κρυμμένο από τα σύννεφα.

Ανεφοδιασμός με καύσιμα και έτοιμος για μια από τις πιο όμορφες διαδρομές: Γαλαξίδι, Ιτέα, Δελφοί. Το hit αυτής της διαδρομής ήταν το «ο Χάρος βγήκε παγανιά» !!!

Πέρα από το αστείο και το ειρωνικό της υπόθεσης, ήμουν στα τελευταία χιλιόμετρα ενός απολαυστικού ταξιδιού και δεν ήθελα με τίποτα να χαλάσει αυτή η εντύπωση ειδικά τώρα στο τέλος. Πόσο μάλλον κάποιο ατύχημα.Είναι και αυτός ο νόμος του Murphy...

Σύντομη στάση στους Δελφούς για μερικές φωτογραφίες με τις τουρίστριες και τέντωμα.

Γέμισα τα υδροδοχεία μου με νεράκι από την ιερή πηγή της Κασταλίας και συνέχισα το δρόμο μου. Άλλη μια στάση για καύσιμα στη Λειβαδιά και μετά σπίτι. Το τέλος πλησιάζει. Από εδώ και πέρα οι δρόμοι παρά-είναι  γνώριμοι, κάτι όχι απαραιτήτως ευχάριστο...

Στην Αράχοβα έκανε κρύο και μύριζε έντονα βροχή. Δεν υπήρχε χρόνος για κωλυσιεργίες. Μάλιστα ανάμεσα στα 2 τούνελ ο δρόμος ήταν βρεγμένος (είχε βρέξει νωρίτερα!), απλά μερικές σταγόνες πέσανε πάνω μου. Τίποτα ανησυχαστικό. 

Όσο μειωνόταν το υψόμετρο, τόσο καλύτερος ο καιρός. Στη Λειβαδιά και Θήβα  ο καιρός ήταν όπως στο Γαλαξίδι. Έστριψα στην παλιά εθνική προς Οινόη. Εκεί στα βουνά πριν τα Βίλια με υποδέχτηκε ομίχλη και λεπτή βροχή… «Κοίτα να δεις πως γυρίσαμε σχεδόν όλη την Ελλάδα και τη βροχή θα τη φάμε στην Αττική!». Όμως δεν απογοητεύτηκα, γιατί εκεί έχει άλλο καιρό και το καλοκαίρι. Και είχα δίκιο. Μετά από λίγα χιλιόμετρα σταμάτησε. Μάνδρα, Εθνική οδός Αθηνών Πατρών και σπίτι απροβλημάτιστα.

Ξεφόρτωσα τη μηχανή, και μέχρι να αλλάξω ρούχα ανοίξανε οι ουρανοί… το χαμηλό βαρομετρικό με έφτασε…Άψογος συγχρονισμός! Έδωσα τα συγχαρητήρια στον εαυτό μου και άνοιξα τους χάρτες σχεδιάζοντας την επόμενη εξόρμηση...

The End (?)