Η αναχώρηση εδόθη την Κυριακή στις 10:00. Το Σάββατο, που ήταν η πρώτη μέρα της άδειας μου, αναλώθηκε στις τελευταίες προετοιμασίες, επιλογή και πακετάρισμα εξοπλισμού όπως επίσης και μια καθαριότητα του σπιτιού… Είναι πολύ άσχημο συναίσθημα να επιστρέφεις στο σπίτι μετά από πολυήμερη απουσία και να επικρατεί το χάος…
Θα μπορούσα να φύγω από το Σάββατο, αλλά ένιωθα κουρασμένος … το μετεωρολογικό δελτίο πρόβλεπε και βροχή στη διαδρομή μου… Ήξερα ότι στο τέλος αυτή η μέρα θα μου έλειπε… Αλλά στις διακοπές μου ο σκοπός είναι να περάσω όμορφα και όχι να αγχώνω τον εαυτό μου με τήρηση αυστηρών προγραμμάτων και χρονοδιαγραμμάτων. Υπάρχει μια κεντρική ιδέα και όπου με βγάλει ο δρόμος… Η Κεντρική Ιδέα στην περίπτωση μας ήταν να πάω στη Δυτική Ελλάδα σε μέρη που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ, όπως και σε μέρη που είχα πάει με έξοδα του Ελληνικού Δημοσίου (Ελληνικός Στρατός!) και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να ξαναπάω. Τώρα ήρθε η ώρα, έστω και μετά από 12 χρόνια… πως θα μου φανούν άραγε αυτά τα μέρη τώρα? Θα με θυμάται κανείς? Θα συναντήσω καμιά γνώριμη φυσιογνωμία?
Αυτό δε σημαίνει με τίποτα ότι η εκδρομή δεν ήταν καλά σχεδιασμένη επειδή το πρόγραμμα της ήταν ευέλικτο. Ίσα – ίσα, για να υπάρχει αυτός ο βαθμός ευελιξίας είχαν μελετηθεί πολλές εναλλακτικές διαδρομές και διαφορετικά σενάρια.
Και αυτή είναι η χαρά της αυτοκίνησης… είτε είναι αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα. Ότι ώρα θες φεύγεις, ότι ώρα θες σταματάς, όπου σου αρέσει… ελευθερία! Και με την μοτοσυκλέτα λίγο παραπάνω, αναβάτης, μηχανή, περιβάλλον σε αρμονία δημιουργώντας συνθήκες τέλειας διαδρομής…
 |
Δε θα τα χάλαγα όλα αυτά μόνο και μόνο για να τηρήσω ένα πρόγραμμα που φτιάχτηκε διαβάζοντας ένα χάρτη. Έτσι και αλλιώς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού εμπλουτίζονται οι γνώσεις μας, νέες πληροφορίες εμφανίζονται, νέες γνωριμίες, όπως και νέες ευκαιρίες, συνεπώς ξέρω πως σίγουρα σε κάποιο σημείο (μάλλον σε πολλά σημεία) θα μπει ο διάβολος μέσα μου και θα με ρωτήσει: «που να πηγαίνει άραγε αυτός ο δρόμος? Δε πάμε να ρίξουμε μια ματιά?» , «Το όνομα σε αυτή την ταμπέλα κάτι μου θυμίζει… πάμε να δούμε…» και ξέρω πως ο γέρο-διάολος θα με βάλει σε τέτοιους πειρασμούς προς το τέλος της μέρας… όταν θα νυχτώνει… αλλά δε πειράζει…
Ήταν τόση η ανυπομονησία μου να ξεκινήσω το ταξίδι, που δε σταμάτησα στο βενζινάδικο της γειτονιάς να γεμίσω, θα με έβγαζε άνετα μέχρι την Ελευσίνα… ας γράψουμε πρώτα μερικά χιλιόμετρα, να χαμογελάσει το χειλάκι μας και μετά κάνουμε στάση… όχι από τώρα…
Γρήγορα βγήκα στη Λεωφόρο Αθηνών και ακολούθησα το δρόμο προς την παλιά εθνική οδό… Όσο αυξάνονταν ο αριθμός από τα κλειστά βενζινάδικα (Κυριακή, γαρ!) και τα χιλιόμετρα που έκανα με αναμμένο το λαμπάκι τις ρεζέρβας, τόσο τα έβαζα με τον εαυτό μου που άφησα το συναίσθημα να επικρατήσει τις λογικής και να έχω μία έγνοια στο μυαλό, από τόσο νωρίς στο ταξίδι να αρχίσουμε τις περιπέτειες? Την περιοχή τη ξέρω καλά, οπότε δεν υπήρχε πραγματικά κίνδυνος να μείνω, αλλά αυτό το πορτοκαλί λαμπάκι… αφαιρεί ταξιδιωτική ευχαρίστηση όσο είναι αναμμένο!
Τελικά ανεφοδιασμός στη Μάνδρα και προσώ ολοταχώς προς Οινόη, Ερυθρές, Θήβα, Αλίαρτο, Λειβαδιά, όπου και ο δεύτερος ανεφοδιασμός της ημέρας. Όχι ότι είχαμε τόσο ανάγκη το καύσιμο, όσο ένα τεντοματάκι και λίγο νεράκι! Έτσι και αλλιώς το συγκεκριμένο βενζινάδικο, με τον καιρό, έχει εξελιχτεί σε στέκι.
Επόμενη στάση η Χαιρώνια, όπου αποτίσαμε φόρο τιμής όχι μόνο στον Ιερό Λόχο αλλά σε όλους τους συμμετέχοντες σε αυτή την επική μάχη που εδραίωσε τη Μακεδονική πρωτοκαθεδρία στον Ελλαδικό χώρο.
Προσοχή Κουλτούρα:
Η Χαιρώνεια, πόλη της Βοιωτίας και πατρίδα του Πλούταρχου, γνώρισε μεγάλη άνθηση κατά την αρχαιότητα.
Στην περιοχή της Χαιρώνειας έγινε το 338 π. Χ. η μάχη της Χαιρώνειας , μεταξύ του μακεδονικού βασιλείου και των συνασπισμένων στρατευμάτων της Αθήνας, της Κορίνθου, της Κέρκυρας, της Λευκάδας, της Αχαΐας, των Μεγάρων, της Ακαρνανίας, της Εύβοιας και του Κοινού των Βοιωτών, ηγέτιδα του οποίου ήταν η Θήβα. Οι Μακεδόνες αναδείχτηκαν θριαμβευτές.
Η συγκεκριμένη σύγκρουση υπήρξε καθοριστική για τη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα του ύστερου 4ου αιώνα π.Χ. Ο Φίλιππος Β', μονάρχης της Μακεδονίας, κατόρθωσε μετά από πολλά έτη αιματηρών εκστρατειών και έντονων διπλωματικών διαβουλεύσεων να καθυποτάξει και τους τελευταίους πυλώνες αντίστασης στα σχέδια του για επικράτηση στον ελλαδικό χώρο. Η μάχη της Χαιρώνειας σηματοδοτεί ουσιαστικά την αφετηρία της μακεδονικής κυριαρχίας στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας για σχεδόν έναν αιώνα.
Επίσης, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και από στρατιωτική άποψη, αναδεικνύοντας ολοφάνερα την υπεροχή της μακεδονικής φάλαγγας σε συνδυασμό με το βαρύ ιππικό των εταίρων.
Μία άλλη μεγάλη μάχη έγινε στη περιοχή της Χαιρώνειας το 86 π. Χ. Σε αυτή είχαν συμπαραταχθεί ο Μιθριδάτης Ταξίλλης με τον Αρχέλαο ενάντια στον Σύλλα.
Στην κορυφή του βραχώδους υψώματος ‘Πέτραχος’ σώζονται τα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης και είναι ορατό μέρος του οχυρωματικού τείχους.
Στους πρόποδες του υψώματος ‘Πέτραχος’, στα ριζά της ακρόπολης βρίσκεται το μικρό σε μέγεθος αρχαίο θέατρο της Χαιρώνειας, αφιερωμένο στη διονυσιακή λατρεία. Το μοναδικό τμήμα του θεάτρου που διακρίνεται σήμερα είναι το κοίλο, εξ’ ολοκλήρου λαξευμένο στο βράχο. Είναι προσανατολισμένο προς την Ανατολή και παρουσιάζει αρκετές φάσεις κατασκευής. Στην αρχική του φάση, η οποία χρονολογείται στο δεύτερο ήμισυ του 5ου αι. π. Χ., το κοίλο είχε ευθύγραμμα εδώλια και η χωρητικότητά του δεν πρέπει να ξεπερνούσε τους χίλιους θεατές
Μετά η διαδρομή μας πέρασε από Τιθορέα, Αμφίκλεια και διάσχιση του Μράλου όπου κάναμε μια παράκαμψη και βγήκαμε λίγο από τον προορισμό μας ώστε να περάσουμε από τις Θερμοπύλες και να χαιρετήσουμε τον Λεωνίδα…
Προσοχή Κουλτούρα:
Η Μάχη των Θερμοπυλών, πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 480 π.Χ., μεταξύ συμμαχίας Ελληνικών πόλεων-κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας που εκστράτευσε εναντίον της Ελλάδας, με επικεφαλής τον βασιλιά της, Ξέρξη Α'. Ο ελληνικός στρατός (που δεν είχε ακόμα συγκεντρωθεί στο σύνολο του, για να αντιμετωπίσει την Περσική απειλή), σε αριθμούς ήταν ένα μικρό κλάσμα σε σχέση με τον υπέρογκο περσικό, κατόρθωσε όμως να αναχαιτίσει την προέλαση του περσικού εκστρατευτικού σώματος για έξι ημέρες. Μόνο οι Οπούντιοι Λοκροί είχαν στείλει το σύνολο των οπλιτών τους στις Θερμοπύλες.
Η μάχη τω Θερμοπυλών φυσικά δε θα μπορούσε να κρατήσει τόσες μέρες αν παράλληλα ο Ελληνικός στόλος δε μπορούσε να καθηλώσει τον αντίστοιχο Περσικό στο Αρτεμίσιο.
Στην τελευταία μέρα, είναι κοινό λάθος και άδικο να μνημονεύονται μόνο οι 300 Σπαρτιάτες οπλίτες. Είναι γνωστό ότι κάθε οπλίτης της Σπάρτης υπηρετούταν από τουλάχιστον άλλον ένα ή δύο περίοικους ή είλωτες (στους Ομμοίους απαγορευόταν κάθε χειρωνακτική εργασία) οι οποίοι φρόντιζαν τον οπλισμό, σίτιση, στρατοπεδία κτλ. και κατά τη διάρκεια τις μάχης μάχονταν σαν ελαφρύ πεζικό καλύπτοντας την φάλαγγα. Επίσης υπήρχαν υπηρέτες που κατά τη διάρκεια της μάχης αντικαθιστούσαν σπασμένα δόρια, ασπίδες κτλ ώστε ο οπλίτης να μπορεί να συνεχίσει να μάχεται. Στο τέλος πολέμησαν και πέθαναν το ίδιο…
Επίσης οι 700 Θεσπιείς κάνοντας αναφορά στον Ηρακλή, τον κοινό τους πρόγονο με τους Λακεδαιμόνιους, αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους. Ηρωικό μεν, αλλά τέλος πάντων οι διαταγές είναι για να εκτελούνται και όχι ο καθένας να κάνει το δικό του… κάτι που το έχουμε πληρώσει ακριβά κατά τη διάρκεια της ιστορίας μας…
Διαταγή, να παραμείνουν στη θέση τους όμως έλαβαν και 400 Θηβαίοι, την οποία όμως δε φαίνεται να εκτέλεσαν εξίσου με τους άλλους (η Θήβα είχε φιλό-περσικά αισθήματα). Στην τελευταία φάση της μάχης «…Επέστρεψαν στο στενότερο σημείο του περάσματος, πίσω από το τείχος και παρατάχτηκαν σ ένα ενιαίο σώμα —όλοι εκτός από τους Θηβαίους…» .
Συνεπώς, την τελευταία μέρα, οι 300 του Λεωνίδα, ήταν 1.400 συν τους βοηθητικούς τους, μείον τις απώλειες των προηγούμενων 5 ημερών για τις οποίες δεν έχουμε πληροφορίες.
Τη σύντομη στάση στις Θερμοπύλες διαδέχτηκε η διαδρομή από Λαμία προς Δομοκό.
 |
| ο θεσσαλικός κάμπος από το Δομοκό |
Αμέσως μετά την κατάβαση του Δομοκού, στάση για ανεφοδιασμό καυσίμων, ενυδάτωση του αναβάτη και στροφή αριστερά, προς Θαυμακόν, Βελεσσιώτες, Λεοντάρι… στο χαρακτηριστικό πολιτιστικό κέντρο της Ελληνικής επαρχίας:
Διασχίζουμε γρήγορα τα προαναφερθέντα χωριά για να βγούμε στο δρόμο Καρδίτσας Καρπενησίου, όπου στρίβουμε αριστερά προς Καλλίθηρο, Ραχούλα , Καστανιά. Πλέον το τοπίο έχει αλλάξει και τα χωριά του κάμπου δίνουν την θέση τους στα ορεινά… Μυρίζει βροχή… τα σύννεφα κατεβαίνουν… εμείς ανεβαίνουμε… αρχίζει να έχει και ψύχρα…
Πρώτη επαφή με τη Λίμνη! Ο πρώτος ΑΝΣΚ (Αντικειμενικός Σκοπός) επιτεύχθηκε!
Είμαι ντυμένος καλοκαιρινά (διάτρητο jacket και αμάνικο φανελάκι από μέσα) και τα χειμωνιάτικα είναι πακεταρισμένα… βαθειά … Έφαγα την πρώτη κρυάδα στο Μπράλο, αλλά υπέθεσα ή μάλλον ευχήθηκα ότι θα ήταν τοπικό. Εδώ είναι χειρότερα… Ευτυχώς πάω αργά, για να απολαύσω το τοπίο (ή μήπως επειδή πιο γρήγορα θα κρύωνα?)
Αναγκαστική στάση, γιατί κάτι ζώα είχαν κλείσει το δρόμο και συμπεριφέρονταν σα να είναι από χωριό!!!
Ευκαιρίας δοθείσης, τσίμπησα ένα ελαφρύ αντιανεμικό από τον σάκο και το φόρεσα μέσα από το jacket. Tην επόμενη φορά που ξεπέρασα τα 40 km/h μου βγήκε ένας αναστεναγμός ανακούφισης! Το κρύο είναι υπό έλεγχο πλέον! Έκτοτε η θέση του αντιανεμικού είναι στο tank bag (όταν δε το φόραγα δηλαδή!).
Επόμενη στάση στο Φράγμα. Μας φίλεψε ο σύλλογος γυναικών Αγράφων ένα ποτηράκι ρακόμελο (αλκοόλ και οδήγηση δε πάνε ποτέ μαζί, αλλά οτιδήποτε για να κυκλοφορήσει λίγο ζεστό αίμα!!! Εξ’ άλλου ήταν ένα πολύ μικρό ποτηράκι, εγώ μεγαλόσωμος και έκανα στάση για κανένα μισάωρο). Αγόρασα κάστανα, βρασμένα στο σιρόπι τους. Υπέροχα! Με συνόδεψαν στο υπόλοιπο του ταξιδιού. Μερικά μάλιστα φτάσανε ως την Αθήνα, σε αγαπητά πρόσωπα (με εξαιρετική δυσκολία πρέπει να ομολογήσω!)
Προσοχή Κουλτούρα:
Στη θέση αυτή ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας το έτος 1925 συνέλαβε την ιδέα της κατασκευής φράγματος για την δημιουργία της τεχνητής λίμνης Ταυρωπού. Το 1959 η έμπνευση του έγινε πραγματικότητα (έξι χρόνια μετά τον θάνατο του) από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Από τότε η τεχνητή λίμνη δίνει κάθε χρόνο στο σύστημα της ΔΕΗ 300.000.000 KWh και τα νερά της αρδεύουν δεκάδες χιλιάδες στρέμματα. Η λίμνη καταλαμβάνει έκταση 250.000 στρεμμάτων, είναι σε υψόμετρο 750 μέτρων και έχει μέγιστο βάθος τα 65 μέτρα.
Είναι πολύ πιθανό τα οφέλη της δημιουργίας της λίμνης να μη τα είχε φανταστεί ούτε ο ίδιος ο Πλαστήρας. Πέρα της παραγωγής ηλεκτρικού και της ύδρευσης/άρδευσης έχει δημιουργηθεί ένας πολύ σημαντικός υδροβιότοπος και τουριστικός προορισμός. Είναι η λίμνη της χώρας που δέχεται τους περισσότερους επισκέπτες και η απόδειξη ότι οι ανθρώπινες παρεμβάσεις μπορούν να έχουν πολύ καλά αποτελέσματα.
Στο βυθό της λίμνης βρίσκεται ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας, το μυστικό αεροδρόμιο που χρησιμοποιούσαν οι σύμμαχοι και η αντίσταση κατά τη διάρκεια της Γερμανικής/Ιταλικής/Βουλγάρικης κατοχής.
Οι ελατοσκέπαστες πλαγιές των Αγράφων γύρω από τη λίμνη, μια εικόνα που δύσκολα ξεχνιέται…
Σύντομη στάση για σαντουιτσάκι και ενυδάτωση δίπλα στο ποταμάκι.
Και κατευθυνόμαστε βόρεια, από τη Δυτική όχθη της Λίμνης.
Εξερεύνηση τις ακτής και των τριγύρω ποδηλατόδρομων (o.k. καγκουριά να είσαι με μηχανή σε ποδηλατόδρομο, όταν είμαι με ποδήλατο δε μου αρέσει και τόσο, αλλά δε φαινόταν να υπάρχει ψυχή για χιλιόμετρα τριγύρω... μπήκε και ο γερο διάολος που λέγαμε… τουλάχιστον πήγαινα σιγά και πρόσεχα μη σκάψω το δρόμο.)
Και μετά κατεύθυνση προς Μουζάκι, Πύλη. Ο δρόμος πλέον πιο στενός, όχι τόσο καλής ποιότητας και με περισσότερα υψομετρικά… Όχι ότι μας προβλημάτισε φυσικά ιδιαίτερα, αλλά μια διαφορά έγινε αντιληπτή…
Άρχισε να πέφτει ο ήλιος και τα πρώτα τζάκια φάνηκαν να καίνε στον ορίζοντα… Εδώ νυχτώνει νωρίτερα και έχει μπει κιόλας ο χειμώνας!
Χωρίς χρόνο για χάσιμο (όσο πέρναγε η ώρα, μειωνόταν το φως και η θερμοκρασία, κάνοντας την οδήγηση λιγότερο θελκτική) γρήγορη στάση στο Μουζάκι για ανεφοδιασμό καυσίμων/ενυδάτωση και στην Πύλη για φωτογράφιση της γέφυρας του Άγιου Βησσαρίωνα.
Προσοχή Κουλτούρα:
Η Γέφυρα κατασκευάστηκε το 1527 μ.Χ. με μέριμνα του τότε Μητροπολίτη Λαρίσης και μετέπειτα πολιούχου των πόλεων Τρικάλων, Καλαμπάκας και Πύλης, Αγίου Βησσαρίωνα, για την γεφύρωση του ποταμού, επί της μοναδικής τότε οδού σύνδεσης Θεσσαλίας και Ηπείρου.
Από την Πύλη κατευθυνθήκαμε προς χιονοδρομικό κέντρο Περτουλίου και Αηδόνα. Αν είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεση μου θα ήθελα να επισκεφτώ το Περτούλι, έχω ακούσει πολύ καλά λόγια, αλλά δεν ήθελα να καθυστερήσω και να ρισκάρω να με πιάσει η νύχτα στη Πίνδο, σε άγνωστο δρόμο, την πρώτη μέρα κιόλας. Την επόμενη φορά… Έτσι και αλλιώς ήταν προαιρετικός προορισμός…
 |
| Αγελάδα με κλαρί στο στόμα, στη διασταύρωση προς Περτουλί |
Έστριψα λοιπόν δεξιά προς Αηδόνα. Το τελευταίο πραγματικά ορεινό χωριό (850μ) της σημερινής διαδρομής και ίσως το πιο όμορφο. Αξίζουν τα 2 χιλιόμετρα της παράκαμψης αν ποτέ βρεθείτε εκεί. Η κορυφή Νεράιδα (2078μ) της Πίνδου ορθώνεται πάνω από το χωριό όπως το Matterhorn.
 |
| Η Νεράιδα |
 |
| Ξανά η Νεράιδα |
 | ||||
| Η πλατεία |
 |
| Θέα από την πλατεία της Αηδόνας |
Μετά την Αηδόνα η διαδρομή είναι μια κατηφόρα μέχρι την Καλαμπάκα, το τοπίο γίνεται περισσότερο ήμερο (και συνεπώς λιγότερο ενδιαφέρον). Η δύση του ήλιου συνέπεσε με την θέαση των βράχων των Μετεώρων και το τελευταίο φως μας βρήκε στο κάμπινγκ να στήνουμε το αντίσκηνο .
Πεινασμένος, κουρασμένος, αλλά μέσα στην τρελή χαρά!!! Με ένα έντονο συναίσθημα επίτευξης στόχου. Τέλειος συγχρονισμός. Χωρίς απρόοπτα, ούτε καθυστερήσαμε πουθενά ώστε να ταξιδέψουμε βράδυ, ούτε βιαστήκαμε κάπου υπερβολικά ώστε να φτάσουμε νωρίς στο κάμπινγκ όπου δε θα είχαμε τίποτα αξιόλογο να κάνουμε… Μόνο το fleece να έχουμε εύκαιρο και όλα θα πάνε καλά… Αρκεί να μη πλακώσουν βροχές…
Η πρώτη μέρα τέλειωσε με μια χοιρινή μπριζόλα, χωριάτικη και σαγανάκι… Τσιμπούσι όπως στο Γαλατικό χωριό στο τέλος κάθε περιπέτειας… και εγώ είχα μπροστά μου άλλες έξι μέρες… Ανυπομονούσα να έρθει το ξημέρωμα για να συνεχίσω το ταξίδι…
 |
| Stage 1 |
To be continued…
No comments:
Post a Comment