Stage 2

KING Pyrrhus Express: 2η Ημέρα, 06.09.2010, Μετέωρα - Βοβούσα.

Πρώτη διανυκτέρευση στο κάμπινγκ στα Μετέωρα. Ήμουν κουρασμένος, είχα φάει και αρκετά… κανονικά θα έπρεπε να ξεραθώ στον ύπνο. Δεν ήθελα όμως να χάσω πολύτιμες ώρες φωτός, οπότε έβαλα το ξυπνητήρι στις 7:00 για σιγουριά. Στις 7:30 ανοίγει το κάμπινγκ, θα πλήρωνα και θα έφευγα… Ο ύπνος μου όμως ήταν ανήσυχος. Ξύπνησα κατά τη διάρκεια τις νύχτας κάμποσες φορές… έβλεπα ότι ήταν σκοτάδι και ξανακοιμόμουν. Έτσι και τώρα… 6 η ώρα, σκοτάδι… Μήπως κρύωνα και δε μπορούσα να κοιμηθώ? Όχι. Μήπως πέρασαν τα χρόνια και δεν είμαι πια για αντίσκηνα? Ούτε να το σκεφτώ δεν ήθελα. Ανυπομονούσα να καβαλήσω τη μηχανή και να φύγω… δε μπορούσα να κοιμηθώ άλλο, ήμουν ξεκούραστος, ακμαιότατος και έτοιμος να πάρω τους δρόμους… 

Έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 7:30… την άλλη φορά θα πληρώνω αποβραδίς για να είμαι ελεύθερος να φύγω όποτε θέλω… Το πιο σώφρον θα ήταν να συμπλήρωνα άλλη μια ωρίτσα ύπνο, αλλά μιας και μου ήταν αδύνατο, καλύτερα να μάζευα τα πράγματα και να ετοίμαζα τη μηχανή, να ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω… Δεν ήθελα να κάνω όμως θόρυβο τόσο νωρίς και να ενοχλήσω τους Γερμαναράδες γείτονες (είχα την εντύπωση ότι ήμουν ο μόνος Έλληνας εκεί!)… Οπότε πήγα για ντουζάκι. Ότι πρέπει θα ήταν ένα ζεστό μπανάκι πρωί – πρωί!

Κάπου στα μισά όμως, μας χαιρέτησε το ζεστό νερό και είχαμε μόνο κρύο… Ψυχρολουσία… Και εγώ που νόμιζα ότι γλίτωσα χτες την πνευμονία στα Άγραφα… θα την πάταγα στα πεδινά, στο ντουζ…

Πήρα τη φωτογραφική μηχανή και πήγα μια βόλτα με τα πόδια.

Είδα τους βράχους των Μετεώρων με το πρώτο φως.

Είχα και παρέα σε όλη τη διαδρομή, περιπολόσκυλο:

Ώρα να επιστρέψω. Υπήρχε μια υποτυπώδης κινητικότητα στο Κάμπινγκ αυτή τη φορά. Ζωή! Προχωρώντας προς τη σκηνή μου, έζησα την πιο αμήχανη και ντροπιαστική στιγμή του ταξιδιού και όχι μόνο… Το τηλέφωνο δεν το είχα πάρει μαζί και το ξυπνητήρι χάλαγε τον κόσμο… Δέκα λεπτά χτύπαγε… Οι γείτονες ήταν στο πόδι…  Τους  ζήτησα συγνώμη και στα Γερμανικά και στα Αγγλικά, αλλά δε με έκανε να νιώσω και τόσο καλύτερα… Τουλάχιστον, ήταν χαμογελαστοί, και είπαν πως έτσι και αλλιώς θέλανε να ξυπνήσουν και αναχωρήσουν νωρίς…  Απλώς ανησύχησαν μήπως εγώ είχα πάθει τίποτα και σκεφτόντουσαν να κοιτάξουν στη σκηνή μου!

Οπότε, το ηθικό δίδαγμα: ποτέ μην αφήσετε στη σκηνή το τηλέφωνο σας!

Πακετάρισα και εγώ τα είδη στρατοπεδίας μου, τους ευχήθηκα καλό ταξίδι (πήγαιναν Πάργα) και έλπιζα να μη μου ευχήθηκαν «στα τσακίδια!». Σκέφτηκα να τους πω ότι και εγώ σε λίγες μέρες θα ήμουν Πάργα, αλλά αμφιβάλω κατά πόσο αυτό θα τους χαροποιούσε… μάλλον θα τους άγχωνε, μη τυχών και ξανά κατασκηνώσω δίπλα τους! Οπότε κράτησα το στόμα μου κλειστό (κάτι πολύ δύσκολο για μένα!). 

Στάση στην έξοδο για πληρωμή. Η καλή κυρία έψαχνε το κλειδί για τη δεξαμενή πετρελαίου. Φαίνεται πως τέλειωσε το βράδυ και τώρα δεν έχει ζεστό νερό !!!! 

Καλαμπάκα για ανάληψη ρευστού, κατανάλωση πρωινού στα γρήγορα και σε ένα φωτογραφείο για να καθαρίσω λίγο τη φωτογραφική μηχανή. Μετά Μετέωρα:

Παρέλαση γινόταν στα μοναστήρια Δευτεριάτικα…. Φαντάσου τα Σαββατοκύριακα και αργίες τι γίνεται, να μη πούμε στις θρησκευτικές εορτές….  Σίγουρα όχι το πιο κατάλληλο μέρος να μονάσεις (αλλά μπορείς να κάνεις περιουσία!).

Σύντομα θα ήμουν όμως σε πραγματικά απομονωμένα μέρη. Εκεί που ο άνθρωπος θα μπορεί να είναι μόνος του, μαζί με την ψυχή του και κοντά στο Θεό του… θα έχει και μερικά έντομα παραπάνω, αλλά μη τα θέλουμε όλα δικά μας!!! 

Επόμενη στάση Μέτσοβο. Δεν υπάρχει πρόβλημα πλοήγησης. Ακολουθώ τις πινακίδες προς Ιωάννινα. Σε λίγο φαίνεται μπροστά η Εγνατία. Μπορεί να μας έβγαλε τη ψυχή μέχρι να ολοκληρωθεί (άραγε έχει ολοκληρωθεί σε όλο το μήκος της?) αλλά πρόκειται για μεγάλο έργο. Γέφυρες, τούνελ και άλλες γέφυρες και τούνελ… τα οποία φυσικά σκόπευα να δω από μακριά!!!

Φτάνοντας στον κόμβο της Εγνατίας, έστριψα δεξιά προς Κατάρα, αγνοώντας τις διαδοχικές πινακίδες που έγραφαν «δρόμος κλειστός»... Υπέροχος δρόμος ! Ήμουν εντελώς μόνος.

Μόνο κάτι ξυλοκόπους είχα πετύχει στο πρώτα μέτρα της διαδρομής. Όλοι πλέον πάνε από Εγνατία, δε τους αδικώ… καλύτερα και για μένα !!! Όσο αυξάνονταν τα χιλιόμετρα χωρίς να συναντώ άλλο όχημα ή έστω ανθρώπινη παρουσία άρχισα να ανησυχώ...  Όχι μη πάθω κάτι, αλλά… στην Καλαμπάκα δεν ανεφοδιάστηκα με καύσιμο. Το trip computer που έχω στο κεφάλι μου, αποφάσισε πως δε θα είχα πρόβλημα να φτάσω Μέτσοβο, οριακά όμως… Και εκεί φουλάρω.

Αν  όμως η Κατάρα είναι όντος κλειστή και πρέπει να γυρίσω πίσω? Κύκλος, ίσον παραπάνω χιλιόμετρα, άρα περισσότερη ανάγκη για καύσιμο… Είχα στις αποσκευές 2 μικρά δοχεία καυσίμου, ένα και δύο λίτρα αντίστοιχα. Όμως μόνο το δοχείο του ενός λίτρου ήταν γεμάτο (να ταξιδεύουμε light!)… άλλα 20km αυτονομία…. Φτάνουν να επιστρέψω πίσω και να πάω Μέτσοβο από τον σίγουρο δρόμο ή να συνεχίσω και να το τολμήσω? Εύκολη απάντηση, ο Τολμών Νικά, Δεν έφτασα μέχρι εδώ για να γυρίσω πίσω. Θα με φτάσει έστω και αν χρειαστεί να ταξιδέψει με τους ατμούς της βενζίνης…

Enduro μηχανή, Unstoppable τη λέει η BMW, με περγαμηνές στο Dakar, ένας κλειστός δρόμος θα μας προβληματίσει? Βέβαια σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι φορτωμένη και ο αναβάτης είναι κάποιος άλλος… αλλά πάντα κάτι γίνεται και στο τέλος οι καλοί κερδίζουν!

Σε λίγο το θαύμα… Όχι δε βρήκα βενζινάδικο στη Κατάρα, ούτε μπιτόνια με αμόλυβδη, αλλά ένα αυτοκινούμενο με Αυστριακές πινακίδες να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση!  Ο δρόμος είναι ανοιχτός!  Εκτός φυσικά αν είχε και αυτός την ίδια ιδέα με μένα, έφτασε στο τέλος του δρόμου και επιστρέφει!  Όπως και να έχει ήταν η μοναδική φορά στο ταξίδι που συνάντησα άλλο όχημα και χάρηκα… Ήταν τόσο άδειοι οι δρόμοι στην Ήπειρο και Δυτική Μακεδονία, που μου δημιουργούσαν μία αίσθηση ιδιωτικότητας… τι θέλει αυτός στο δρόμο μου και μου χαλάει το τοπίο? (άσχετα που αν κάποιος ήταν παρείσακτος εκεί, αυτός θα έπρεπε να ήμουν εγώ!

Είσοδος στην Ήπειρο…

Και ο καιρός από τη συγκίνηση του, δίχως άλλο ετοιμάστηκε να βάλει τα κλάματα… Ευτυχώς να λέμε που δε χιόνισε!!!

Κατηφόρα, πολιτισμός μπροστά! σίγουρα το Μέτσοβο, δεν έχει τίποτα άλλο ο χάρτης, και το λαμπάκι τις ρεζέρβας μόλις άναψε. Άνετα, τέλειος υπολογισμός, πάλι το trip computer έκανε τέλεια τη δουλειά του! Μετά τα συγχαρητήρια προς τον εαυτό μου, έψαξα για βενζινάδικο, να γεμίσω και το εφεδρικό δοχείο που ήταν άδειο μέχρι τότε, γιατί σκόπευα να κινηθώ μέσα στο δρυμό και ήξερα ότι τα χωριά εκεί γύρο δεν έχουν βενζινάδικο. Το μετάνιωσα που δε γέμισα Καλαμπάκα και μόνο να συμπλήρωνα βενζίνη στο Μέτσοβο, 1,63 euro/lt η απλή αμόλυβδη !!! 0,20 euro πιο ακριβή από την Αθήνα ! Και εγώ είχα υπολογίσει να γεμίσω τη μηχανή από άδειο ρεζερβουάρ και το εφεδρικό στο σημείο με την πιο ακριβή βενζίνη!  Την επόμενη φορά θα ξέρω. Και γενικότερα το Μέτσοβο είναι πιο ακριβό από την γύρω περιοχή.

Μέτσοβο

τα αλπικά λιβάδια του Μετσόβου

Προσοχή Κουλτούρα:

Το Μέτσοβο είναι το μεγαλύτερο βλαχοχώρι. Είναι ίσως υπόδειγμα ορεινού χωριού με 3.000 κατοίκους, ισορροπημένη οικονομία (τουρισμό, τυροκομία, κτηνοτροφία, ξυλογλυπτική …). Ονόματα όπως Στουρνάρης, Τοσίτσας και Αβέρωφ, είναι από το Μέτσοβο και το Μέτσοβο, όπως και όλη η Ελλάδα έχει ευεργετηθεί από αυτούς. 

Το Μέτσοβο είναι ακόμα γνωστό για την παρασκευή δύο τυριών, με την ονομασία μετσοβόνε και μετσοβέλας. Για τα μετσοβίτικα τυριά μπορεί να υπερηφανεύεται το ίδρυμα Τοσίτσα, το οποίο έστειλε μετσοβίτες τυροκόμους στην Ιταλία για εκπαίδευση όπως επίσης έκανε και εισαγωγή αγελάδων Jersey, ανώτερης ποιότητας παραγωγής γάλακτος.

Επίσης φημίζεται για την παραγωγή κρασιού με πιο γνωστό παρασκευαστή τον αμπελώνα του κατωΐου της οικογενείας των Αβέρωφ. 

Η πινακοθήκη Αβέρωφ είναι η δεύτερη σημαντικότερη πινακοθήκη στην Ελλάδα και βρίσκεται στην καρδιά της Πίνδου!

Το Μέτσοβο έχει 110 κρήνες νερού! (φτηνό νερό, ακριβή βενζίνη…)

Πολλές γειτονιές του Μετσόβου έχουν χτιστεί σε έδαφος μεγάλης κλίσης, έδαφος το οποίο κάποτε υποχωρούσε παρασέρνοντας σπίτια. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ χρηματοδότησε αντιδιαβρωτικά έργα τη δεκαετία του 1950 και φύτεψε 3.000.000 δέντρα στις πλαγιές, σταματώντας οριστικά τις κατολισθήσεις.

Πάνω που ήμουν έτοιμος να φύγω, ανοίξανε οι ουρανοί. Κάλυψα στα γρήγορα τη μηχανή και κρύφτηκα στο υπόστεγο ενός τυροπωλείου. Ευτυχώς το μπουρίνι πέρασε γρήγορα και μου έκανε εντύπωση το πόσο γρήγορα στέγνωσαν οι δρόμοι! Οι οποίοι γέμισαν τουρίστες ακόμα γρηγορότερα! Πούλμαν σταθμευμένα στην πλατεία, οδηγοί κάνανε βόλτες να βρουν να παρκάρουν, οι θέσεις για τους ανάπηρους, φυσικά πιασμένες, άλλοι διαπληκτίζονταν πιο κάτω, ένας τοπικός σερίφης σφύριζε με την σφυρίχτρα του προσπαθώντας να βάλει τάξη… και ήταν Δευτέρα μεσημέρι… το Δεκαπενταύγουστο άραγε τι γινόταν? Μάλλον ήρθε η ώρα να συνεχίσω το ταξίδι μου…

Επιστροφή από τον ίδιο δρόμο που ήρθα και πριν αρχίσει η ανάβαση προς Κατάρα, στρίβω αριστερά προς λίμνη Πηγών.

Στη διαδρομή με συντρόφευσαν 2 VW Passat station με συνεχόμενες ιταλικές πινακίδες ! 2 αδέρφια με τις οικογένειες τους? Δε πρόλαβα να μάθω, άρχισα να ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν οι σταγόνες της βροχής όταν προσκρούουν στο κράνος… σε λίγο τις είδα και στη ζελατίνα… και στο δρόμο… και ο ουρανός έκλεινε… από όλες τις διευθύνσεις… Δεν υπήρχε σωτηρία, θα έβρεχε… και το αδιάβροχο jacket στην ντουλάπα, στην Αθήνα… Θράσος να πας στην Πίνδο, έστω και την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη, χωρίς το αδιάβροχο… Από την άλλη τι θα έκανα με το αδιάβροχο στην Πάργα? Σάουνα? Το προηγούμενο σαββατοκύριακο στον Παρνασσό με το καλοκαιρινό jacket και έσκασα… 

Μια στάνη μπροστά δεξιά… καλύτερα η κοπριά και η προβατίλα από την πνευμονία… Ατυχία, κλειδωμένη η είσοδος και με βαριά αλυσίδα… πάμε παρακάτω… Μπορώ να δοκιμάσω το καταφύγιο στη Φλέγκα, είναι κοντά… αλλά όχι αρκετά κοντά… Περίπτερο αριστερά, super. Καλύπτω τη μηχανή, παίρνω και το στρωματάκι και είμαι κάτω από στέγη!!!

Απογευματινός ύπνος ακούγοντας μόνο τη βροχή! Από τη μια μεριά του δρόμου το πιο πυκνό δάσος που μπορεί να υπάρξει και από την άλλη αλπικό λιβάδι… Ξύπνησα, ακούγοντας κουδούνες… και δεν ήταν το σήμα της ΕΡΤ, αλλά τα πρόβατα που ξεμύτισαν μετά τη βροχή… 

ο δρόμος είχε αρχίσει να στεγνώνει και το δίλημμα ήταν τι να κάνω τώρα? οι βροχές μας έβγαλαν εκτός προγράμματος... να πάω στο καταφύγιο του Μετσόβου στη Φλέγκα πάνω από τη λίμνη για διανυκτέρευση και λήψη φωτογραφιών από ένα μέρος που προσφέρει τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα στην Ελλάδα, ή να πάω για εξερεύνηση στα χωριά του ανατολικού Ζαγορίου και διανυκτέρευση στο καταφύγιο της Βοβούσας?  Εξερεύνηση, it is.

Γύρος της λίμνης όμως πρώτα:

Προσοχή Κουλτούρα:

Η λίμνη Πηγών είναι άλλη μία τεχνητή λίμνη, δημιουργήθηκε το 1987 σε υψόμετρο 1340 μέτρα για να τροφοδοτήσει εργοστάσιο της ΔΕΗ. Έχει έκταση 12 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι ορεινές αμμουδιές της έχουν νησίδες με μαυρόπευκα και ρόμπολα.

και μετά κατεύθυνση προς Φλαμπουράρι, Γρεβενίτι. Εκεί υπάρχει η επιλογή να γίνει η διαδρομή από ασφαλτόδρομο ή χωματόδρομο. Η καρδιά μου φυσικά έλεγε χωματόδρομο, αλλά στην περίπτωση μας ήταν λασπόδρομος… και το περασμένο τις ώρας, τα ελαστικά μου και η φορτωμένη μηχανή με έκαναν να αποφύγω τις λασπομαχίες… ποιός έχει όρεξη να καθαρίζει το ψυγείο μετά… 

Ο δρόμος βγάζει σε «Τ», αριστερά Γρεβενίτι, δεξιά Φλαμπουράρι. Στρίβω δεξιά. Πέντε χιλιόμετρα από τις πιο όμορφες διαδρομές, καλή χάραξη, καλή άσφαλτος μέσα στο πιο πυκνό δάσος. Τι άλλο να ζητήσεις, εκτός από το να μη τελειώσει ποτέ και άπειρα καύσιμα!

Δεν έχει φωτογραφίες από εδώ. Θα ήταν ιεροσυλία να σταματήσω!

Περνάω το Φλαμπουράρι, και μετά από δυόμιση χιλιόμετρα άλλη μία διχάλα ζητάει απόφαση. Δεξιά, 17 km προς το καταφύγιο και το κατάλυμα για τη νύχτα, ή να πάμε αριστερά προς Ελατοχώρι, Μακρινό και Καστανώνα? Ο Καστανώνας ειδικά πρέπει να είναι το πιο απομονωμένο χωριό της Ελλάδας. Αν κάποιος έχει άποψη για κάποιο άλλο χωριό, ας μου το πει να κανονίσουμε εκδρομή!  Πάμε λοιπόν Καστανώνα… και ας φτάσουμε βράδυ στo καταφύγιο… Έτσι και αλλιώς τη σκηνή  είναι παράδοση πλέον να τη στήνω νύχτα…

Τα 3 αυτά χωριά στο ανατολικό Ζαγόρι, μπορεί να μην έχουν να επιδείξουν κάποια ιδιαίτερη ομορφιά ειδικά συγκρινόμενα με τα αντίστοιχα στο Δυτικό Ζαγόρι, κάτι το φυσιολογικό αν αναλογιστούμε ότι καταστράφηκαν από τους Γερμανούς κατά την υποχώρηση τους. Πριν τον πόλεμο λέγεται πως δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα αντίστοιχα στο Δυτικό Ζαγόρι, τώρα υπάρχουν ακόμα τσίγκινες στέγες, από τους τσίγκους του σχεδίου Marshal για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον πόλεμο. Παρόλα αυτά έχουν πλεόνασμα βλάστησης και νερών και μια άγρια ομορφιά! 

Δε μπορούσα να μη σκεφτώ το πόσο ευλογημένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν εδώ και δε το ξέρουν… Από την άλλη, «έλα και εσύ να μείνεις εδώ κανά δυο χρόνια να δεις την ευλογία από κοντά», έλεγα στον εαυτό μου…

Προσοχή Κουλτούρα:

Η περιοχή, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα, δεν  έχει αποδεικτικά στοιχεία κατοίκησης από την προϊστορική και νεολιθική περίοδο πέρα από κυνηγούς και τροφοσυλλέκτες. Οι πρώτες αναφορές για οικιστές αναφέρονται στους Πελασγούς το 2.000 π.Χ.

Λείψανα φρουρίων υπάρχουν από την εποχή του Πύρρου (μέχρι τώρα όλοι πρέπει να ξέρετε μερικά πράγματα για τον Πύρρο, διαφορετικά διαβάστε την πρώτη καταχώρηση!) και εντεύθεν. Στα Βυζαντινά χρόνια έπεσε θύμα των εισβολών και επιδρομών των Γότθων, Ούννων, Βουλγάρων, Σλάβων και Νορμανδών, με αποτέλεσμα την πλήρη παρακμή. Το 13ο αιώνα υπήρξε μία αναλαμπή καθώς η περιοχή ανήκε στο δεσποτάτο της Ηπείρου. Από το 1431 όμως άρχισε η περίοδος της Τουρκοκρατίας. Παρ΄ όλα αυτά η ασφάλεια από εξωτερικούς επιδρομείς σε συνδυασμό με τα προνόμια και το καθεστώς αυτονομίας που παραχώρησε στην περιοχή η Οθωμανική αυτοκρατορία έβαλαν τις βάσεις για μια περίοδο ακμής. Η παρακμή ήρθε το 1868 όταν αφαιρέθηκαν τα προνόμια αυτά, τις καταστροφές των Βαλκανικών Πολέμων (1912 – 13) που όμως σηματοδότησαν την ενσωμάτωση τους στο Ελληνικό κράτος, τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (την πυρπόληση των χωριών του ανατολικού Ζαγορίου και εκτέλεση πολλών κατοίκων από τους Γερμανούς) και τον τετραετή εμφύλιο…

Πριν τον πόλεμο η Κρανιά μόνο, είχε 30.000 γιδοπρόβατα. Ο τοπικός πληθυσμός (υπέργηρος), ασχολείται κυρίως με την υλοτομία, κτηνοτροφία και λίγο με την γεωργία.

Καστανώνας…

Περπάτησα μέσα στο χωριό και συνάντησα μόνο έναν άνθρωπο, τον μπάρμπα Μέμο.  Με το που χαιρετηθήκαμε, έβαλε τις φωνές, να ανοίξει το καφενείο να με κεράσει καφέ! Η μικρή Άννα, που θέλει να γίνει δικηγόρος όταν μεγαλώσει μας ετοίμασε 2 ζεστά ροφήματα. Ο μπάρμπα Μέμος, συνταξιούχος, είχε προβληματιστεί με τα νέα μέτρα για την απαγόρευση του τσιγάρου στους δημόσιους χώρους… «Μόνος μου είμαι στο καφενείο, πρέπει να βγαίνω έξω για να καπνίσω? Ας έρθει αυτός που είχε την ιδέα να μου πει αν μπορεί κανείς να καπνίσει έξω, το χειμώνα…»  Προσωπικά δε καπνίζω, και η τσιγαρίλα με ενοχλεί, αλλά και τι να πεις τώρα σε αυτόν τον άνθρωπο… πέρα από το ότι οι νόμοι δε μπορούν να προσαρμόζονται κατά περίσταση… Βέβαια στην Ελλάδα φαίνεται να το έχουμε σχεδόν καταφέρει αυτό !!! ο καθένας μας έχει το χάρισμα να ερμηνεύει το πνεύμα του νόμου κατά περίπτωση και αντίστοιχα να δρα… εκτός και αν ο νόμος είναι φοροεισπρακτικού χαρακτήρα, οπότε έχουμε το δικαίωμα (να μη πω υποχρέωση) να μη τον ακολουθήσουμε!

Το χωριό πήρε το όνομα του από τις πολλές καστανιές, οι οποίες δυστυχώς έχουν αρρωστήσει και πεθαίνουν….

Είχε δύσει ο Ήλιος, όταν άλλοι 2 θαμώνες έκαναν την εμφάνιση τους. Ο ένας είχε Αλβανική προφορά. Και αυτοί εξίσου φιλόξενοι και θέλησαν να με κεράσουν αλλά έπρεπε ήδη να είχα φύγει…

Τελικά μήπως ο τουρισμός έχει καταστρέψει την παραδοσιακή Ελληνική φιλοξενία? Πηγαίνεις στον Καστανώνα και σε φιλεύουν για το καλωσόρισες και πηγαίνεις αλλού που κοιτάζουν πως θα σου προσφέρουν όλο και περισσότερες (χρεώσιμες) υπηρεσίες και προϊόντα… και συχνά μάλιστα χαμηλής ποιότητας... Τόσο που αναρωτιέσαι αν ο Ξένιος Δίας πέρασε ποτέ από τα μέρη μας…

Λοιπόν σε αυτά τα μέρη, η νύχτα πέφτει με διακόπτη. Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου ... έχει νυχτώσει! Και με το που νυχτώνει πιάνει το κρύο!!!

Επιστροφή, προς Βοβούσα… είδα τις πρώτες (ζωντανές) αλεπούδες, και 2 λαγούς και κάτι άλλα που δε πρόλαβα να αναγνωρίσω!

Πίσσα σκοτάδι τώρα… σταμάτησα και έσβησα φώτα - μηχανή … αφουγκράστηκα τους ήχους του δάσους… Θα ήθελα να μείνω εκεί περισσότερη ώρα… οι αισθήσεις λειτουργούν διαφορετικά… το σώμα μπαίνει σε ένα αρχέγονο mode επιβίωσης, αλλά η θερμοκρασία έπεφτε, η ομίχλη εμφανίστηκε και δεν ήξερα τι δρόμος με περίμενε μέχρι το καταφύγιο…

Και ήταν πυκνή ομίχλη… δεν έβλεπα τις μπότες μου!!! Μου αρκούσε που διέκρινα τα όρια του δρόμου. Η μηχανή μου έδινε αυτοπεποίθηση, οτιδήποτε χαντάκι, χάσιμο, λακκούβα, κλαρί και λοιπό «φυσιολογικό» εμπόδιο βρισκόταν στο δρόμο, δε θα αποτελούσε πρόβλημα… καλύτερα από αυτοκίνητο. Εγώ αρκεί να εντόπιζα τα όρια του δρόμου και να έμενα μέσα τους… Και δεν ήταν εύκολο… κανά – δυο φορές σχεδόν ακινητοποιήθηκα για να σιγουρευτώ! Είχα την αίσθηση ότι πέταγα και ήμουν μέσα στα σύννεφα…

Τα μάτια κάνουν υπερωρίες, αλλά ο υπόλοιπος εγκέφαλος έχει την πολυτέλεια να συνθέτει σκέψεις… Που είμαι? Τι κάνω? Πως τα κατάφερα και βρέθηκα εδώ? Και όμως δεν ήταν σκέψεις απόγνωσης και απελπισίας… το αντίθετο, μάλλον με πώρωνα… με ντοπάριζε ο εγκέφαλος μου!!!

Από μια σχεδόν αρρωστημένη οπτική, ήταν υπέροχα !!!

Αδύνατον το μυαλό σου να μη πάει σε τραγοπόδαρους θεούς, σε νύμφες του δάσους και παγανιστικές λατρείες, στον Hansel και τη Gretel, τους ανθρώπους που πήγαν σε στοιχειωμένα δάση και δε τους ξαναείδε κανείς, το Blair Witch Project μέχρι την κοκκινοσκουφίτσα… μέσα στο δάσος οδηγώ, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ !

Και αλήθεια, που είναι ο λύκος? Ο πληθυσμός τους έχει ανακάμψει, το ίδιο και η αρκούδα… Με αυτή τη σκέψη μόνο, άνοιξα το φερμουάρ του tank bag για να έχω πιο γρήγορη πρόσβαση στη φωτογραφική μηχανή… Αλλά οι πιθανότητες είναι μηδαμινές. Κανένα άγριο ζώο δε θα καθόταν στο δρόμο να περιμένει μία μηχανή, φωτισμένη που η παρουσία της είναι αντιληπτή από πολύ μακριά… 

Τελικά έφτασα στο καταφύγιο χωρίς κανένα αξιομνημόνευτο συμβάν. Λίγη ψύχρα είχε… δεν κρύωνα, αλλά ούτε ήμουν και άνετα…

Ωραίο το καταφύγιο. Περιποιημένο. Δεν είχα ξαναπάει εκεί. Μόνο στο χάρτη το είχα δει. Ακόμα πιο ωραία η πέστροφα που μου σέρβιραν!!!

Δείπνησα μαζί με τους Εθελοντές της WWF. Και επειδή η πυροπροστασία με τόση βροχή είναι εξασφαλισμένη, ασχολιόταν περισσότερο με συντήρηση μονοπατιών.

Τελικά κοιμήθηκα σε κρεβάτι στο καταφύγιο. Λιγότερο ηρωικό, αλλά περισσότερο πρακτικό και αφού υπήρχε η δυνατότητα γιατί όχι?

Μετά το δείπνο χαλάρωσα (εκτός από το στομάχι που τεντώθηκε!), είχε πάει και κοντά μεσάνυχτα, οπότε δεν είχα καμιά διάθεση να στήνω σκηνή… Επιπλέον, από την υγρασία τα πάντα είχαν αρχίσει να μουσκεύουν έξω που σημαίνει πως ακόμα και αν δεν έβρεχε κατά τη διάρκεια της νύχτας, το πρωί θα έπρεπε να περιμένω να στεγνώσει η σκηνή πριν την πακετάρω και ετοιμαστώ να φύγω, δηλαδή καλές 10… και είχα σχέδια για την επόμενη μέρα, που δεν είχαν χώρο για χαμένο χρόνο…  Αύριο θα συναντούσα επιτέλους την καφέ αρκούδα…

Stage 2

Προσοχή Κουλτούρα:

Η διαδρομή από το Μέτσοβο μέχρι τη Βοβούσα κινήθηκε στα όρια του δρυμού της Βάλια Κάλντα. Αποτελεί μια από τις πιο κρύες και υγρές περιοχές της Ελλάδας και το όνομα της το πήρε κατ’ ευφημισμό (στα βλάχικα σημαίνει “Ζεστή Κοιλάδα”).

Η μεγάλη κοιλάδα με πυκνά δάση πεύκων και οξιάς, την οποία διασχίζει ορμητικά ο παραπόταμος του Αώου, το Αρκουδόρεμα (τα πιο καθαρά επιφανειακά νερά στην Ευρώπη!), περικλεισμένη από επιβλητικά απόκρημνα βουνά, αποτελεί το ορόσημο του Δρυμού. Η συνολική έκτασή του δρυμού είναι 7.000 εκτάρια και ανήκει στους νομούς Ιωαννίνων και Γρεβενών.

Χαρακτηριστικό του Δρυμού είναι οι ψηλές κορυφογραμμές, τα σκοτεινόχρωμα δάση κωνοφόρων, οξιάς, λιβάδια, πηγές νερού και ρέματα, δημιουργώντας ένα μοναδικό άγριο περιβάλλον μέσα σε ένα καταπληκτικό αλπικό τοπίο.

Η Βάλια Κάλντα είναι περιτριγυρισμένη από τα βουνά του Λύγκου, των οποίων οι κορυφές φτάνουν πάνω από τα 2.000 μέτρα, Βόρεια βρίσκεται το Αυγό (2.177μ), βορειανατολικά η Πυροστιά (1.967μ), ανατολικά το Κακοπλεύρι ή Μηλιά (2.160μ), και στα νότια το Μαυροβούνι το οποίο χαρακτηρίζεται από τις κορυφές της Φλέγγας (2.159μ), τα Τρία Σύνορα (2.050μ), τα Αφτιά (2.082), την Καπετάν Κλη (2.036μ), τη Σαλατούρα (2.019μ), και το Δίκορφο (1.197μ)

Το Αρκουδόρεμα, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο ποτάμι του Δρυμού, χύνεται μέσα στον Αωό, στα όρια του Δρυμού.

Το κλίμα της κοιλάδας χαρακτηρίζεται από άφθονες βροχές και χιονοπτώσεις, και δροσερά καλοκαίρια με πολλές τοπικές βροχές (!!!! Σώωωωπα !!!!).  Ο Δρυμός καλύπτεται με χιόνι 7 με 9 μήνες το χρόνο. 

Το πλούσιο και άγριο φυσικό περιβάλλον του Δρυμού αποτελεί καταφύγιο για την άγρια ζωή του βουνού. Τα θηλαστικά που ζουν στο Δρυμό περιλαμβάνουν μερικά σπάνια είδη όπως η καφέ αρκούδα,  ο αγριόγατος, το ζαρκάδι και το αγριόγιδο. Στα ποτάμια του Δρυμού, Αρκουδόρεμα και Αωός, μπορεί να βρει κανείς τη βίδρα.

Ο Δρυμός αποτελεί καταφύγιο και προστατεύει πολλά είδη αμφιβίων, ερπετών, ενώ η προσφορά του στην προστασία της εντομοπανίδας είναι άγνωστη, Στα εδάφη του επίσης υπάρχουν 415 είδη φυτών και η υγρασία του δάσους διατηρεί μια πλούσια μυκοχλωρίδα με 86 είδη μανιταριών.

Τη μεγαλύτερη όμως παρουσία στο Δρυμό την έχουν τα πουλιά. Περίπου 70 είδη  ζουν στον Δρυμό, 10 είδη από αυτά είναι αρπακτικά. Το σημαντικότερο από αυτά είναι ο βασιλικός αετός, και ακολουθούν ο χρυσαετός και μικρότερα αρπακτικά όπως το σαΐνη και ο χρυσογέρακας.

Στα μεγάλα ρέματα του Δρυμού ζει η πέστροφα της ο οποίας η παρουσία είναι έντονη. 

Εκεί όπου βρίσκεται η Βάλια Κάλντα και το Αρκουδόρεμα απλώνονται μεγάλες εκτάσεις από δάση μαυρόπευκου οξιάς και πολύ σπάνιων ελάτων. Αινιγματική είναι η παρουσία μικρών συστάδων δασικής πεύκης μέσα στα δάση μαυρόπευκου και οξιάς, καθώς απαιτεί υγρότερα και ψυχρότερα κλίματα και κάνει τη εμφάνιση του στο νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής. Στα ορεινότερα σημεία φυτρώνει μόνο το είδος του ανθεκτικού στο ψύχος κωνοφόρο δέντρο, το υπεραιωνόβιο ρόμπολο. Το καθένα μόνο του θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα ζωντανό μνημείο της Φύσης.

Στα μεγάλα υψόμετρα, πάνω από το ανώτερο υψομετρικό των δασών, στα ξέφωτα εκτείνονται αλπικά λιβάδια.