Τελικά το βράδυ στα ορεινά της Φλώρινας έκανε κρύο… Ξύπνησα το βράδυ και ευχήθηκα να είχα πάρει μαζί μου τον πουπουλένιο υπνόσακο… Ευτυχώς είχα το fleece δίπλα μου, το φόρεσα και συνέχισα τον ύπνο μου… Ξύπνησα πάλι κατά τις 7:00. Έκανε κρύο έξω και προτίμησα να παραμείνω κουλουριασμένος στη ζεστή γωνιά μου. Ξεμύτισα μόνο αφότου άκουσα τα φερμουάρ από τη σκηνή του Hannes. Και αυτός είχε εντυπωσιαστεί από το κρύο…
Μοιραστήκαμε το σπαρτιάτικο πρωινό μας και αρχίσαμε να ξεστήνουμε και να μεταφέρουμε τα προικιά μας κάπου που να έχει ήλιο ώστε να στεγνώσουν από τη βραδινή υγρασία πριν τα συσκευάσουμε.
Επιτέλους ήλιος και αρχίζει να ζεσταίνεται το κοκαλάκι μας…
 |
| Το Σεπτέμβριο |
Ο καιρός υπέροχος, το τοπίο εξίσου!
Time to hit the road… οι συνθήκες ιδανικές.
Ο Hannes θα πήγαινε στον συνοριακό σταθμό, Οχρίδα, Σκόπια, Μαυροβούνιο, Κροατία και όλο επάνω μέχρι το Μόναχο! Σε 3 βδομάδες υπολόγιζε να έχει φτάσει. Περιμένω νέα του. Του ευχήθηκα καλό ταξίδι, προσοχή στα τσοπανόσκυλα και έστριψα για Πρέσπες.
Πρώτη μεγάλη στάση στο νησάκι του Αγίου Αχχιλείου. Παλιά ήταν ενωμένο με τη ξηρά, αλλά ο διάδρομος καταποντίστηκε. Σε κάποια σημεία το καλντερίμι είναι ορατό στον πυθμένα της λίμνης. Τώρα, σταθμεύουν οι επισκέπτες τα οχήματα τους και η πρόσβαση στο νησί γίνεται πεζή μέσω πλωτής γέφυρας.
Γύρισα το νησί με τα πόδια. 3 ώρες εξερεύνηση/περπάτημα, εκτός προγράμματος, αλλά το άξιζε.
 |
| κάποτε κάποιοι έπαιζαν basket εδώ... |
 | |
Προσοχή Κουλτούρα:
Ο ναός του Αγίου Αχιλείου κτίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες του 10ου αιώνα με έξοδα του Βούλγαρου Τσάρου Σαμουήλ, από Λαρισαίους τεχνίτες.Στη μεσοβυζαντινή εποχή επιδέχεται ανακαινίσεις.
Ο ναός στεγαζόταν από ξύλινη σκεπή και ήταν αρκετά καλής κατασκευής.
Τοιχογραφίες που διασώθηκαν εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο Φλώρινας.
Στα τέλη του 14ου αιώνα και με την Οθωμανική κατάκτηση και πιθανότατα μετά από σεισμό, επέρχεται καταστροφή και εγκατάλειψη του.
και η μονή Παναγιάς Πορφύρας του 16ου αιώνα:
Στο Πισοδέρι, απέναντι από εμάς, είχε περάσει τη νύχτα ένα ζευγάρι Αυστριακών, μέσα σε αυτοκινούμενο, μαζί με τα 2 σκυλιά τους (μέσα στο αυτοκινούμενο πέρασαν και αυτά τη νύχτα). Σε κάθε στάση στις Πρέσπες τους συναντούσα! Λίγοι οι Έλληνες επισκέπτες, περισσότεροι οι Σλάβοι.
Συνέχεια προς Βροντερό. Το τελευταίο χωριό πριν την Αλβανία. Είναι το μόνο χωριό που δεν έχει θέα προς τις λίμνες. Έχει χαρακτηριστικά μαντριά στεγασμένα με καλάμια, υποδηλώνοντας ότι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής, εδώ η κύρια ασχολία είναι η κτηνοτροφία. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου βομβαρδίστηκε και τα περισσότερα παλιά σπίτια καταστράφηκαν.
Επιστροφή από τον ίδιο δρόμο και μετά τον Άγιο Αχίλλειο στροφή αριστερά προς τη Μεγάλη Πρέσπα και τους Ψαράδες, το μοναδικό Ελληνικό χωριό στη Μεγάλη Πρέσπα.
 |
| τελικά το basket δεν πρέπει να έχει πέραση στην περιοχή, τουλάχιστον από τότε που τα πρωταθλήματα κατηφόρισαν στην Αθήνα... |
 |
 |
| Ο Ναπολέων δεν ήταν εκεί... |
Αφού κάναμε πρώτα μία στάση στο Πατουλίδειο Αθλητικό Κέντρο Πρεσπών:
 |
| όποιος πει ξανά το ΟΑΚΑ χωράφι, ας ρίξει μια ματιά και στο Πατουλίδειο... |
Εγώ ήθελα να περάσω πρώτα από τα χωριά που ήταν το επίκεντρο του Μακεδονικού αγώνα και να επισκεφτώ το σπίτι που σκοτώθηκε ο Παύλος Μελάς, οπότε αποχαιρετιστήκαμε.
Προσοχή Κουλτούρα:
Ο Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904) ήταν αξιωματικός πυροβολικού του ελληνικού στρατού και πρωτεργάτης του Μακεδονικού αγώνα.Γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας. Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από τη Βόρεια Ήπειρο. Μετά τη μετακίνηση της οικογένειας στην Αθήνα, σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων απ' όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού το 1891. Φέροντας τύψεις για την έκβαση του πολέμου του 1897 συμμετείχε από τους πρώτους στο ιδρυθέν το 1900 Μακεδονικό κομιτάτο για την εμψύχωση του απογοητευμένου ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας και σε αντίδραση στη δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Έτσι από τον Φεβρουάριο του 1904 ο Παύλος Μελάς έσπευσε με άλλους 4 αξιωματικούς προς επιτόπια μελέτη της κατάστασης. Αποτυγχάνοντας σε εκείνη την πρώτη προσπάθεια, επανήλθε τον Ιούλιο του ίδιου έτους οπότε και εισήλθε στη Μακεδονία ως ζωέμπορος με το όνομα "Πέτρος Δέδες". Μετά 20ήμερη παραμονή συναντήθηκε με τον Λάμπρο Κορομηλά στη Θεσσαλονίκη ανταλλάσσοντας σκέψεις για ανάληψη επιχειρήσεων και στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα.
Στις 18 Αυγούστου όταν όλα ήταν έτοιμα κατά το σχέδιο ο Παύλος Μελάς με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας, επικεφαλής σώματος εκ 35 μόλις ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, ανέλαβε την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και εισήλθε ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στη περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Πληροφορηθέντες οι Τούρκοι από διάφορους καταδότες περί της εισόδου και της δράσης του Παύλου Μελά έθεσαν προς καταδίωξή του πολυάριθμο τουρκικό απόσπασμα. Παρά τις συνεχείς διώξεις του Οθωμανικού στρατού ο Παύλος Μελάς άρχισε ν΄ αποδεκατίζει τις βουλγαρικές ομάδες με βάση τα χωριά Λιγκοβάνη και Λίχυβο.
Όμως στις 13 Οκτωβρίου 1904 ευρισκόμενος στα Στάτιστα και προδοθείς από την βουλγάρικη συμμορία του Μήτρου Βλάχου περικυκλώθηκε από Τουρκικό απόσπασμα 150 ανδρών. Μετά από δίωρη λυσσαλέα μάχη διέταξε αιφνίδια έξοδο τεθείς επικεφαλής των ανδρών του . Στην επιχείρηση αυτή τραυματίσθηκε θανάσιμα στην οσφυϊκή χώρα και πέθανε μετά από μισή ώρα στα χέρια του φίλου του, Γεώργιο Στρατινάκη. Η κεφαλή του αποκοπείσα υπό των συμμαχητών του τάφηκε προ της "ωραίας πύλης" του Ναού της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Πισοδέρι, το δε σώμα του παραδόθηκε από τους Τούρκους στον Μητροπολίτη Καστοριάς όπου και τάφηκε στον παρακείμενο βυζαντινό ναό των Ταξιαρχών.
Σήμερα, το όνομα του Παύλου Μελά φέρει προς τιμή του το χωριό Στάτιστα. 
Αφού διέσχισα μερικά χωριά της Δυτικής Μακεδονίας που ήταν στη διαδρομή,επέστρεψα στο φυλάκιο της Κρυσταλλοπηγής.
Από εκεί και πέρα θα κινούμουν παράλληλα με τα Ελληνοαλβανικά σύνορα, όσο πιο κοντά μπορούσα, μέχρι το Νεστόριο.
 |
| Εις μνήμη των εις Βίτσι Πεσόντων Καταδρομέων |
Από εκεί και πέρα θα κινούμουν παράλληλα με τα Ελληνοαλβανικά σύνορα, όσο πιο κοντά μπορούσα, μέχρι το Νεστόριο.
Στο Νεστόριο στάθμευε ένας Λόχος της Δ’ Μοίρας Καταδρομών, όταν υπηρετούσα εκεί με το βαθμό του Δόκιμου Έφεδρου Αξιωματικού, και είχα την τιμή να διατελέσω αρχιφύλακας στο Φυλάκιο των Κομνηνάδων.
Ιεροπηγή, Κομνηνάδες, Διποταμιά… Ακριτικά χωριά, λίγα λεπτά περπάτημα από τα σύνορα. Ομώνυμα φυλάκια στα δεξιά και αριστερά μου. Πεζικό εκεί. Δεν έβγαζαν ενέδρες ή περίπολα τη νύχτα, και όσοι πέρναγαν παράνομα τα σύνορα ξέρανε και απέφευγαν τους Κομνηνάδες, που ήταν οι καταδρομείς… Για αυτό και εμείς το βράδυ καλύπταμε και τον τομέα ευθύνης τους… Μάλιστα μου ζήτησαν και εξηγήσεις για αυτές μου τις ενέργειες, αλλά όσο αυτοί έβλεπαν NOVA μέσα στο φυλάκιο τους, εμείς συλλαμβάναμε τριψήφιους αριθμούς Αλβανών…
Τι ωραία και γρήγορα που έκανα το περίπολο με τη μηχανή!!!
Το φυλάκιο των Κομνηνάδων, δεν υπάρχει πια…
Η Διποταμιά, από 30 στρατιώτες με τριάστερο Λοχαγό τώρα έχει 6… Η NOVA όμως, σταθερή αξία… Αχ! πεζικό… εμείς μια παλιά φορητή ασπρόμαυρη τηλεόραση είχαμε, που είχε φέρει ένας ντόπιος καταδρομέας από το σπίτι του... Τις λάμπες τις άλλαζα με δικά μου λεφτά και τη στέγη την επισκευάσαμε μόνοι μας… Καλύτερα όμως, περισσότερη ώρα για εκπαίδευση και λιγότερη για χαζολόγημα...και τα commando που κατατάχτηκαν εθελοντές, δε το έκαναν για να βλέπουν τηλεόραση…
 |
| Τότε... |
Η Διποταμιά, από 30 στρατιώτες με τριάστερο Λοχαγό τώρα έχει 6… Η NOVA όμως, σταθερή αξία… Αχ! πεζικό… εμείς μια παλιά φορητή ασπρόμαυρη τηλεόραση είχαμε, που είχε φέρει ένας ντόπιος καταδρομέας από το σπίτι του... Τις λάμπες τις άλλαζα με δικά μου λεφτά και τη στέγη την επισκευάσαμε μόνοι μας… Καλύτερα όμως, περισσότερη ώρα για εκπαίδευση και λιγότερη για χαζολόγημα...και τα commando που κατατάχτηκαν εθελοντές, δε το έκαναν για να βλέπουν τηλεόραση…
 |
| Νεστόριο |
Έφτασα Νεστόριο την ώρα που άρχιζε να σουρουπώνει. Ανεφοδιασμός σε καύσιμα. Υπάρχει μια πολύ ωραία διαδρομή, παράλληλη με τα σύνορα, διασχίζοντας το Γράμμο από δασικό δρόμο, μέχρι την Αετομηλίτσα. Είναι στο πρόγραμμα για το μέλλον. Τώρα είναι ώρα για λίγο σβέλτη οδήγηση, να μαζέψω όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορώ πριν πέσει το σκοτάδι.
Και ο δρόμος είναι σύμμαχος. Πρώτη φορά από εκεί… Τέλεια… Αναβάτης και μηχανή χόρευαν Βάλς από στροφή σε στροφή… Άδειος ορεινός δρόμος (4 αυτοκίνητα σε 40 km!), με βράχια, πυκνό δάσος και ρέματα δίπλα, με χάραξη που έδινε ρυθμό…
 |
| αυτό είναι κοπάδι! |
Γαλάζιος Δούναβης: γέρνω τη μηχανή αριστερά, παραρα παπαμ … και δεξιά … παπαμ παπαμ … ανοίγω γκάζι στην έξοδο της στροφής… παραραπαπαμ … φρένο … παπαμ … στρίβω αριστερά … παπαμ…
Οδηγική νιρβάνα… Respect to Grammos!
Και πάλι στην Ήπειρο...
Μετά τα Μαστοροχώρια με έπιασε η νύχτα και οι ρυθμοί έπρεπε να πέσουν… Πέτυχα και το πρώτο αυτοκίνητο στο ρεύμα κυκλοφορίας μου !!! Ένα αγροτικό 4Χ4 με τρελούς προβολείς!!! Κάποιος τοπικός ήρωας που πήγαινε και σβέλτα. Τρομερή τύχη. Ήμουν ικανοποιημένος να κάτσω πίσω του και να μου φωτίζει το δρόμο. Έτσι και αλλιώς και μέρα να ήταν δε θα οδηγούσα πλέον πολύ πιο γρήγορα… η κούραση άρχισε να κάνει την εμφάνιση της, όπως και κάτι τσιμπιματάκια στη μέση… Δε κράτησε πολύ, έστριψε σε χωματόδρομο προς κάποια στάνη… θα είχε ξεχάσει να ταΐσει τα ζωντανά και για αυτό βιαζόταν!
Επιτέλους, έξοδος δεξιά προς Αμάραντο. Κοντά 20 km προς τα λουτρά. Πίσσα σκοτάδι πλέον, κρύο και ομίχλη… Γνώριμο σκηνικό, πάλι… μόνο που αυτή τη φορά είχε λιγότερη ομίχλη, αλλά σε χειρότερο δρόμο, κλειστές συνεχόμενες στροφές και στενός. Υπήρχαν στιγμές που η ταχύτητα μου έπεφτε στα 30 km/h … Βιαζόμουν να φτάσω και δε μπορούσα να κάνω και πολλά… παρά υπομονή… Τα μακρύτερα 20 km…Υπομονή και προσοχή... Τελικά στο τέλος του δρόμου (κυριολεκτικά) έφτασα στα Λουτρά Αμαράντου.
Και πάλι στην Ήπειρο...
Μετά τα Μαστοροχώρια με έπιασε η νύχτα και οι ρυθμοί έπρεπε να πέσουν… Πέτυχα και το πρώτο αυτοκίνητο στο ρεύμα κυκλοφορίας μου !!! Ένα αγροτικό 4Χ4 με τρελούς προβολείς!!! Κάποιος τοπικός ήρωας που πήγαινε και σβέλτα. Τρομερή τύχη. Ήμουν ικανοποιημένος να κάτσω πίσω του και να μου φωτίζει το δρόμο. Έτσι και αλλιώς και μέρα να ήταν δε θα οδηγούσα πλέον πολύ πιο γρήγορα… η κούραση άρχισε να κάνει την εμφάνιση της, όπως και κάτι τσιμπιματάκια στη μέση… Δε κράτησε πολύ, έστριψε σε χωματόδρομο προς κάποια στάνη… θα είχε ξεχάσει να ταΐσει τα ζωντανά και για αυτό βιαζόταν!
Επιτέλους, έξοδος δεξιά προς Αμάραντο. Κοντά 20 km προς τα λουτρά. Πίσσα σκοτάδι πλέον, κρύο και ομίχλη… Γνώριμο σκηνικό, πάλι… μόνο που αυτή τη φορά είχε λιγότερη ομίχλη, αλλά σε χειρότερο δρόμο, κλειστές συνεχόμενες στροφές και στενός. Υπήρχαν στιγμές που η ταχύτητα μου έπεφτε στα 30 km/h … Βιαζόμουν να φτάσω και δε μπορούσα να κάνω και πολλά… παρά υπομονή… Τα μακρύτερα 20 km…Υπομονή και προσοχή... Τελικά στο τέλος του δρόμου (κυριολεκτικά) έφτασα στα Λουτρά Αμαράντου.
Όχι όμως πριν κάνω την παράκαμψη μου! Ένα km πριν τα Λουτρά, στρίβω αριστερά σε δασικό δρόμο και βρέθηκα να κάνω νυχτερινή εντουράδα... δε με ένοιαζε η κούραση, η φυτευτή πέτρα, η λάσπη… ήμουν Unstoppable. Εκεί κοντά είχα στρατοπεδεύσει με τον 71 ΛΟΚ… έψαχνα να τον βρω… όσο οδηγούσα μέσα στο δάσος και χανόμουν στο σκοτάδι και την ομίχλη, τόσο γύριζε ο χρόνος πίσω... κάπου μέσα μου ευχόμουν να πεταχτεί κάποιο commando με το FN (o.k. Μ16 πια) και να μου ζητήσει να σβήσω φώτα μηχανή… Μάταια όμως… Βρήκα, μετά από κανά δυό κύκλους, κάτι ερείπια από κατεστραμμένα container, κανένα άλλο ίχνος ζωής, και επέστεψα…
Παλιά έπαιρνα το λόχο, αποθέταμε από τη μέση και πάνω και τρέχαμε μέχρι τα Λουτρά και πίσω, κοντά 5 km, η απογευματινή μας άσκηση και ξέρανε οι γιαγιάδες… μας περίμεναν στο χωριό πότε θα περάσουμε, βγαίνανε στα μπαλκόνια και τις αυλές να μας χειροκροτήσουν! Αφήνανε στη μέση τη Λάμψη για χάρη μας! Και το βράδυ, οι εξοδούχοι στο χωριό δεν πλήρωναν, ήταν όλα κερασμένα…
Πρώτα έφυγαν οι καταδρομείς, ήρθαν τα container με το πεζικό (εμείς είχαμε μόνο σκηνές, εκτός από τη λέσχη που ήταν αυτοσχέδια ξύλινη κατασκευή) και τελικά πριν από 7-8 χρόνια έφυγε ο στρατός… και ρήμαξαν οι περιουσίες… Τώρα έχουν ηρεμήσει τα πράγματα…
Έφαγα σα βασιλιάς από τα χεράκια της κυρίας Αθηνάς και κατευθείαν στο δωμάτιο μου για ένα καυτό μπάνιο και ύπνο σε κρεβάτι, με καθαρά σεντονάκια… απόψε δε θα ξύπναγα από τον ύπνο μου τρέμοντας από το κρύο… Αύριο το πρόγραμμα είχε ημιαργία. Καλή ξεκούραση…
No comments:
Post a Comment